Zaman, geçmişin izlerini taşıyan katmanlardan oluşur. Kağıt, bir zamanlar ağaçtı; şimdi ise kendi bedeninin hayalini taşıyan bir yüzeye dönüşmüş durumda. Üzerine yansıtılan imgeler, ağacın yokluğunda varlığını sürdüren bir simülasyona dönüşüyor. Baudrillard’ın “simülakr” kavramında olduğu gibi, gerçek artık kaybolmuş, yerine yalnızca bir yansıma kalmıştır.
Ancak bu yalnızca bir taklit değil, aynı zamanda Heidegger’in varlık ve zaman ilişkisi içinde, yok olanın hafızada nasıl yaşadığını gösteren bir döngüdür. Bellek, kaybolan bir varlığın izlerini taşır ve onu yeniden var eder. Derrida’nın “iz” kavramı gibi, kağıt da ağacın silinmiş bedeninin izini taşır; projeksiyon ise bu izi görünür kılar.
Bu çalışma, doğanın yapay yüzeylere dönüşme sürecini sorgularken, geçmişin bugüne nasıl taşındığını ve imgelerin gerçeklikle kurduğu bağı tartışıyor. Ağaç, kendi özüne yansıtılırken, zamanın ve belleğin sonsuz bir döngü içinde nasıl var olduğunu hatırlatıyor.
Time consists of layers carrying the traces of the past. Paper was once a tree; now, it has transformed into a surface that bears the memory of its own body. The projected images become a simulation of the tree’s existence in its absence. As Baudrillard’s concept of “simulacrum” suggests, the real has disappeared, leaving behind only a reflection.
However, this is not merely an imitation but also a cycle that, within Heidegger’s perspective on being and time, reveals how the lost continues to exist in memory. Memory carries the traces of a vanished presence and recreates it. Like Derrida’s concept of “trace,” paper holds the erased body of the tree, while the projection makes this trace visible.
This work questions the transformation of nature into artificial surfaces while exploring how the past is carried into the present and how images construct a relationship with reality. As the tree is reflected onto its own essence, it reminds us of the infinite cycle of time and memory.
