Varoluşun ve bilincin akışkan doğasına, geçiciliğine ve dönüşümüne vurgu yapar. Tıpkı yaşamın kendisi gibi, gerçek zamanlı olarak doğan her bir nokta, insan deneyimiyle ontolojik bir paralellik kurar. Süreç içinde bu parçacıklar, dinamik bir oluş ve bozuluş döngüsüne tabi olur; büyür, dalgalanır, biçim değiştirir ve nihayetinde yok olur. Ancak bu yok oluş, mutlak bir son değil, varlığın özündeki değişimin kaçınılmaz bir tezahürüdür. Bu döngü, varoluşun sürdüğü sürece devam eder ve ancak temel enerji kaynağı kesildiğinde, yani kozmik düzen nihai entropisine ulaştığında tamamlanır. Böylece, evrenin sonlanması, akışın nihai çözülüşüyle örtüşerek, varlık ve hiçlik arasındaki diyalektiği görünür kılar. Ekranda görülen tüm parçacıklar ve renkler gerçek zamanlı ( Real-Time) olarak oluşum ve yok oluş halindedir. Görüntü bir video değil, Yaşamın parçacık olmuş halidir.
It emphasizes the fluid nature, transience, and transformation of existence and consciousness. Just like life itself, each point born in real-time establishes an ontological parallel with human experience. Within this process, these particles undergo a dynamic cycle of creation and destruction; they grow, fluctuate, change form, and eventually vanish. However, this disappearance is not an absolute end, but an inevitable manifestation of the change inherent in the essence of existence. This cycle continues as long as existence endures and is only completed when the fundamental source of energy is severed—when the cosmic order reaches its ultimate entropy. Thus, the end of the universe coincides with the ultimate dissolution of the flow, revealing the dialectic between being and nothingness. All the particles and colors seen on the screen are in a state of formation and dissolution in real-time. The image is not a video, but a manifestation of Life in its particle form.
