Zaman, düz bir çizgi olmaktan çok, sürekli iç içe geçen ve birbirine açılan kapılar gibidir. Şimdi dediğimiz an, geçmişin izlerini taşırken, geçmiş de ancak şimdiki zamanın ışığında anlam kazanır. Hafıza, bu kapılara açılan pencereler gibidir; bazen berrak, bazen buğulu…
Toplumlar da bireyler gibi geçmişi içinde taşır. Kültürel miras, kolektif bilinç ve tarihsel anlatılar, bugünü şekillendiren ve geleceğe yön veren görünmez iplerdir. Ancak bu pencereler ne kadar açık ve ne kadar netse, bireyler ve toplumlar kendilerini o kadar sağlıklı bir şekilde inşa edebilir. Geçmişle kurulan sahici bir bağ, bugünü anlamlandırmanın ve geleceği şekillendirmenin en önemli anahtarıdır.
Time is not a straight line but rather a series of interwoven and interconnected doors. The moment we call “now” carries traces of the past, while the past itself gains meaning only in the light of the present. Memory is like a window opening to these doors—sometimes clear, sometimes blurred…
Just like individuals, societies carry the past within them. Cultural heritage, collective consciousness, and historical narratives are the invisible threads that shape the present and guide the future. However, the more open and clear these windows are, the more healthily individuals and societies can construct themselves. Establishing a genuine connection with the past is the key to making sense of the present and shaping the future.
