Toplumlar, kültürel nesneler aracılığıyla kimliklerini inşa eder ve sürdürür. Halı, yalnızca bir kullanım nesnesi değil, aynı zamanda “kolektif bellek” (Halbwachs, 1992) içinde aktarılan, toplumsal aidiyet ve kimlik simgesi haline gelmiş bir kültürel formdur. Ancak modernitenin ilerleyişiyle birlikte, bu tür geleneksel nesneler endüstriyelleşmiş üretim biçimlerine adapte edilerek köklerinden koparılır ve yapay yüzeylerde yeniden tanımlanır.
Bu çalışmada, geleneksel halı motiflerinin projeksiyon yoluyla yapay bir yüzeye yansıtılması, Jean Baudrillard’ın “simülakr” (1981) kavramıyla ilişkilendirilebilir. Halının özgün dokusu yerine, yalnızca bir imge olarak yansıyan yüzeyi görüyoruz; gerçek halının kendisi artık yok, onun yerine geçmişin sanal bir temsili var. Elyafın çerçevelenerek yüzeye yerleştirilmesi, insanın doğayla olan bağının nasıl endüstriyel süreçlerle dönüşüme uğradığını gösterir.
Hareket eden, dönüşen ve bozulan motifler, Zygmunt Bauman’ın “akışkan modernite” (2000) kavramını hatırlatır; günümüz dünyasında kültürel formlar sabit değildir, sürekli yeniden üretilir ve tüketilir. Dijital çağda kültürel miras, sanal yüzeylerde varlık bulan geçici imgeler haline gelirken, insanın kolektif belleğiyle kurduğu bağ da dönüşür.
Bu eser, sadece bir nesnenin maddi değişimini değil, kültürel anlam dünyasındaki evrimini de gözler önüne serer. Maurice Halbwachs’ın belirttiği gibi, “bellek bireysel değil, toplumsaldır” (1992) ve bu toplumsal bellek, her dönemde yeniden inşa edilir. Geleneksel halı, artık dokunulabilir bir nesne olmaktan çıkıp, yapay bir yüzeyde hareket eden bir gölgeye dönüşmektedir.
Societies construct and sustain their identities through cultural objects. A carpet is not merely a utilitarian object but also a cultural form that has become a symbol of social belonging and identity, transmitted through “collective memory” (Halbwachs, 1992). However, with the advance of modernity, such traditional objects are adapted to industrialized modes of production, severed from their roots, and redefined on artificial surfaces.
In this study, the projection of traditional carpet motifs onto an artificial surface can be associated with Jean Baudrillard’s concept of “simulacrum” (1981). Instead of the original texture of the carpet, we now see only an image projected onto a surface; the actual carpet no longer exists—what remains is a virtual representation of the past. The framing of fiber onto a surface illustrates how humanity’s connection with nature undergoes transformation through industrial processes.
The shifting, transforming, and deteriorating motifs evoke Zygmunt Bauman’s notion of “liquid modernity” (2000); in today’s world, cultural forms are not fixed but are continuously reproduced and consumed. In the digital age, cultural heritage increasingly manifests as transient images on virtual surfaces, reshaping the way individuals relate to collective memory.
This work not only highlights the material transformation of an object but also reveals its evolving cultural significance. As Maurice Halbwachs asserts, “Memory is not individual but social” (1992), and this collective memory is reconstructed in every era. The traditional carpet is no longer a tangible object but rather a shadow in motion on an artificial surface.
