Bir yüzeye dokunduğunuzu sandığınız anda, aslında onun ötesine geçiyor olabilirsiniz. Dokunmanın Ötesinde Kaybolan Yüzey, gerçeklikle sanal arasındaki bulanık sınırı sorgularken, dokunmanın yalnızca fiziksel bir temas değil, bir varlık algısı yarattığını hatırlatır. İzleyici, hareketlerinin yansımasını yüzeyde izlerken, temasın ötesinde şekillenen bir dünyaya çekilir. Ancak bu dünya, bir gerçeklik mi yoksa bir yanılsama mı? Eser, galeriye hâkim olan parçalanmış gerçeklik ve tamamlanmamış hikâyeler atmosferinde, zamanın ve mekânın anlamını kaybettiği bir aralık sunar. Her dokunuş, bir iz bırakır; fakat bu iz, dokunanın varlığını mı kanıtlar, yoksa kendi geçiciliğini mi? Bu yüzey, ne tamamen sizinle ne tamamen sizden bağımsızdır; dokunduğunuz şey, sizin yansımanız olduğu kadar sizin sınırınızdır. Gerçeklik burada sabit bir zeminden ziyade, her harekette dağılan ve yeniden şekillenen bir akışkanlık olarak kendini gösterir. Bu yüzey, rüyaların kırılgan doğasına benzer bir yapı sunar: bir an var olan, bir sonraki anda kaybolan, her defasında yeniden oluşan bir dünya. Dokunmanın ötesine geçildiğinde, yalnızca bir yüzeyle değil, varlığın özüne dair sorularla baş başa kalırsınız. Bu yüzey, sizin ellerinizde hareket eder, ama size ait değildir. Belki de dokunduğunuz şey, yalnızca kendinizi yeniden tarif ettiğiniz bir yankıdır.
The moment you think you are touching a surface, you might actually be moving beyond it. Beyond Touch, a Vanishing Surface questions the blurred boundary between reality and the virtual, reminding us that touch is not merely a physical contact but a perception of existence. As the viewer observes their movements reflected on the surface, they are drawn into a space where interaction shapes the world around them. Yet, is this world real, or merely an illusion? Within the fragmented reality and incomplete narratives that define the exhibition, the work presents an interval where time and space lose their meaning. Every touch leaves a trace—but does this trace prove the presence of the one who touches, or merely the ephemerality of the touch itself? This surface exists neither entirely with you nor entirely apart from you; what you reach for is both your reflection and your limit. Here, reality is not a fixed ground but a fluidity that scatters and reshapes itself with every movement. Like the fragile nature of dreams, this surface offers a structure that exists in one moment and dissolves in the next, constantly reforming itself. When you move beyond touch, you are left not just with a surface but with fundamental questions about existence itself. This surface shifts beneath your hands, yet it does not belong to you. Perhaps what you touch is nothing more than an echo, endlessly redefining itself.
